Απόψεις - Άρθρα - Σχόλια

Ο  ΧΑΡΙΤΙ  ΘΕΟΥ  ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ  ΚΑΙ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

  ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

ΚΟΣΜΑΣ

Προς  τον  ευσεβή  κλήρον  και  λαόν

της  καθ’ ημάς  Ιεράς  Μητροπόλεως

                     Αγαπητά  μου  παιδιά,

                     Η σημερινή Κυριακή, η πρώτη της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής, είναι γνωστή ως Κυριακή της Ορθοδόξιας. Εορτάζουμε την αναστήλωσι των αγίων και σεπτών εικόνων, η οποία έγινε από τους αειμνήστους αυτοκράτορες του Βυζαντίου Μιχαήλ και την μητέρα του, αγία Θεοδώρα, επί πατριαρχείας του αγίου και ομολογητού Μεθοδίου. 

Αγαπητοί μου Πατέρες και Αδελφοί,  παιδιά μου εν Κυρίω αγαπημένα, Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα και εορτάζουμε την Αναστήλωση των Ιερών Εικόνων. Και η πρώτη εικόνα, που οι πιστοί προσκυνούμε λατρευτικώς, είναι η Εικόνα του Χριστού, του «Ενανθρωπήσαντος» Θεού , ο Οποίος ενέχει «παν το πλήρωμα της Θεότητος σωματικώς». Η Ορθοδοξία μας είναι ο Ιησούς Χριστός,  παρατεινόμενος στους αιώνες. Γι’ αυτό  δεν έχει την ταυτότητα του κόσμου τούτου αλλά του Ουρανού. Ταυτίζεται πλήρως με το Θεανδρικό Πρόσωπο του  ενανθρωπήσαντος Σωτήρος  μας Ιησού Χριστού.Η Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία του Σαρκωμένου Θεού της Αγάπης. Προσκυνώντας σήμερα την Εικόνα του Χριστού, κατά τον επίσημο ετήσιο εορτασμό, προσκυνούμε «της σαρκός το εκτύπωμα». Και διά της Εικόνος του Χριστού τιμούμε τις εικόνες των Αγίων  που μιμήθηκαν το Χριστό και  διακονούμε τις έμψυχες  εικόνες του Θεού , δηλ. τους ανά τον  κόσμο αδελφούς μας .Γι’ αυτό η Ορθοδοξία μας είναι βιωμένη αγάπη και χριστομίμητη μέριμνα για όλες τις ανάγκες του λαού του Θεού. Τρέφει και ανατρέφει τον άνθρωπο, αγωνίζεται να καλύψει τις πνευματικές και τις υλικές του ανάγκες.Η Ορθοδοξία δεν είναι η συντήρηση νεκρών θρησκευτικών τύπων. Είναι η καρδιά της Αλήθειας, η οποία σώζει διαχρονικά τον κόσμο, χωρίς ποτέ να είναι μία φαρισαϊκή αυτοδικαίωση. Είναι η Εκκλησία των απανταχού της γης αμαρτωλών, που καθίστανται Άγιοι μέσα από μια επώδυνη, πλην όμως,  σωτήρια πορεία μετανοίας, μετέχοντας στο Μυστήριο της αληθινής  κοινωνίας, την Ευχαριστία.Η Ορθοδοξία είναι ο πνευματικός χώρος «άνευ ορίων»  δηλ. περιορισμών και συνόρων. Η οικουμενικότητα και η καθολικότητά της δεν έχουν ούτε γεωγραφικά  ούτε χρονικά όρια. Οι πάντες χωρούν στην αγκάλη Της, αρκεί να πιστεύουν αληθινά και να ζουν ορθοδόξως, εν μετανοία και αγάπη. Είναι, όμως, και «μεθ' ορίων», δηλ. έχει πνευματικά σύνορα και περιορισμούς. Δεν χωρούν μέσα της η αίρεση, το σχίσμα, το ψέμα, η πλάνη, ο μισαλλόδοξος φανατισμός, η κατασκευή φανταστικών εχθρών, ο εξτρεμισμός, οι φοβίες, τα απορριπτικά σύνδρομα, γενικά  η κάθε είδους διαστροφή της Ευαγγελικής και Χριστομίμητης αλήθειας. Κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, η Ορθοδοξία «αποκηρύττει τους σπουδαστές της δυσσεβείας και των πονηρών διδασκαλιών». Η Ορθοδοξία είναι η πίστη των Πατέρων, που εξακολουθούν και σήμερα να είναι οι μοναδικοί  Πατέρες και Διδάσκαλοι της Οικουμένης. Και οι Πατέρες αυτοί δεν ανήκουν μόνο στο παρελθόν αλλά είναι οι διαχρονικοί φάροι του παρόντος και του μέλλοντος, «διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν». Η ζωή της Εκκλησίας σήμερα μπορεί ιστορικά και χρονικά να βρίσκεται μετά  τους Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, όμως, πορεύεται με  εμπιστοσύνη πάνω στα ίχνη τους. Κάθε λεγόμενη νεωτερικότητα της ζωντανής Εκκλησίας είναι η ίδια Παρουσία του Χριστού, του «Αυτού χθες και σήμερον και εις τους αιώνας». Προχωρούν οι πιστοί υπό το φως των Πατερικών προβολέων «επόμενοι τοις Αγίοις Πατράσιν». Δεν υπάρχει μεταπατερικότητα ξεκομμένη από τη διαχρονική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, ξεκομμένη από την αιώνια Αλήθεια της Ορθοδοξίας. Αυτό, που κάποτε καλούμε «μεταπατερική», δεν είναι «αντιπατερική» θεολογία, αλλά θεολογία «μετά», δηλ. μ α ζ ί  με τους Αγίους Πατέρες. Είναι η αλήθεια και η αγιότητα των Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι μπορούν κάθε εποχή, ακόμα και σήμερα, να βρουν μιμητές και συνεχιστές, ως αιώνια πρότυπα ζωής και σωτηρίας. Είναι ό,τι ακριβώς θα έλεγαν σήμερα στην Εκκλησία οι Άγιοι Πατέρες, δίδοντας απαντήσεις στα σύγχρονα ερωτήματα και λύσεις στα προβλήματα της εποχής.Η Ορθοδοξία δεν είναι ένα απολίθωμα του παρελθόντος ή η εκταφή ιστορικής μνήμης. Είναι η ζωή  του σήμερα. Το Πνεύμα το Άγιον αναδεικνύει σε όλους τους καιρούς, ακόμη και σήμερα, Αγίους και Οσίους, Θεολόγους Πατέρες και Ομολογητές, Μάρτυρες και Ασκητές. Γιατί είναι το Σώμα του Ιησού Χριστού «του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου». Δεν μπορεί να είναι κόμμα που διχάζει, γιατί  είναι το  πλήρωμα  της  Αλήθειας που συνενώνει τους πιστούς. Δεν επιθυμεί και δεν διαθέτει εξωτερικό πλούτο και δύναμη,  γιατί έχει τον πλούτο της Θείας  Ζωής «εν οστρακίνοις σκεύεσιν».  Δεν είναι η φαρισαϊκή μεγαλοπρέπεια,  αλλά το ήθος  που διασώζει το αληθινό Πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού. Η Ορθοδοξία δεν είναι στείρα προγονολατρεία, αλλά η σημερινή άθληση κάθε πιστού, διά της Χάριτος του Θεού.Αδελφοί μου,Στον διαρκώς μεταβαλλόμενο σήμερα κόσμο, η Μία,  Αγία,  Καθολική και Αποστολική Εκκλησία μας προσφέρει τον Χριστό, που είναι απαράλλακτος  και αμετάβλητος. Δεν μεταβάλλεται από τον κόσμο, δεν προσαρμόζεται στον κόσμο, αλλά, με  Αγιοπνευματική χάρη, μεταμορφώνει τον κόσμο σε κοινωνία αγάπης και αδελφότητας. Γι’ αυτό αδελφοί μου ας ευχαριστήσουμε κι ας  δοξάσουμε τον Θεό που γεννηθήκαμε Ορθόδοξοι. Μέσα στην Ορθοδοξία συντριβόμαστε με τα δάκρυα της μετανοίας για τα τραύματα της αμαρτίας μας. Μέσα στην Ορθοδοξία δοξαζόμαστε «εν Χριστώ συν πάσι τοις αγίοις.» Ας αγωνιζόμαστε να ζούμε έτσι , ώστε σαν τον Φίλιππο της σημερινής Ευαγγελικής διήγησης, να λέμε σε κάθε συνοδοιπόρο, σε κάθε καλοπροαίρετο συζητητή: «Έρχου και ίδε». Έλα να δεις και σήμερα την Ορθοδοξία, όπως τη ζει με πίστη και υπομονή:-ο σύγχρονος δοκιμαζόμενος Ορθόδοξος Χριστιανός,-ο αγωνιστής νέος,-το τίμιο αντρόγυνο,-ο σεμνός κληρικός,-ο αγρυπνών Επίσκοπος,-ο πονεμένος αδελφός,-ο ξενιτεμένος ιεραπόστολος,-ο έντιμος επαγγελματίας,-ο όσιος μοναχός,-ο μετανοών αμαρτωλός,-ο αφανής ήρωας της ταπεινής εν Χριστώ αγάπης. «Έρχου και ίδε». Έλα να δεις την Εικόνα του Χριστού και στα πρόσωπα των Αγίων, των μελών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Χρόνια Πολλά και Ευλογημένα Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ  ΣΑΣ† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ  ΙΓΝΑΤΙΟΣ 

Ιεράρχες που εκδηλώνουν μέσω συνεντεύξεων το ενδιαφέρον τους  για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο σε χρόνο μάλιστα άκαιρο προφανώς κάνουν «λάθος στρατηγικής», γιατί πρέπει να γνωρίζουν:

1/ ο αρχιεπίσκοπος δεν εκλέγεται από τα ΜΜΕ, 2/ ο αρχιεπίσκοπος δεν εκλέγεται (καλώς ή κακώς) από λαϊκούς και 3/ εκλογή που προαναγγέλεται σε χρόνο «νεκρό», ξεθωριάζει…

Δυστυχώς στο λάθος αυτό υπέπεσε (ίσως εσκεμμένα) ιεράρχης που θα μπορούσε να παίξει ρόλο και να έχει λόγο όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Ο μητροπολίτης βγήκε μπροστά πριν ακόμα δοθεί το σήμα εκκίνησης και …κάηκε.

᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 24ῃ Φεβρουαρίου 2012

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ὁ πολιός Ἀρχιμανδρίτης π. Δανιήλ Ἀεράκης μέ ἄρθρο του στό περιοδικό πού ἐκδίδει (Μάρτιος 2012) καί ὁ ἐμβριθέστατος Καθηγητής κ. Ἀριστείδης Πανώτης μέ τό κείμενό του «Τό πρότυπο τοῦ Ἐπισκόπου κατά τόν μακαριστό φίλο μου Ἐπιφάνιο (Ἑτεοκλῆ) Θεοδωρόπουλο» συνηγοροῦν μετ’ ἐπιτάσεως στήν προσπάθεια φερομένων ἐκσυγχρονιστῶν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως καί χρησιμοποιοῦντες πλάγιον λόγον ἀποπειρῶνται νά ἀπομειώσουν τά αὐτονόητα.

Εἰδικώτερα ὁ πρῶτος μέ ἀφορμή ἀσφαλῶς τήν Ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς: «Πατερική Θεολογία καί μεταπατερική αἵρεση» μέ τό γνωστό του «χαριτωμένο» ὕφος ἀποσιωπώντας ἐπιδεικτικά τά σαφέστατα ἐπιχειρήματα ἐγκρίτων καί εἰδικῶν ἀκαδημαϊκῶν θεολόγων κληρικῶν καί λαϊκῶν ἐπιχειρεῖ ἐνασχολούμενος μόνον μέ τήν λέξη «αἵρεση» νά ἀσκήση κριτική στήν οὐσία...
Ἀσφαλῶς δέν ἀγνοεῖ ὁ δόκιμος διδάσκαλος τοῦ θείου λόγου, ὅτι ἡ δημοσίᾳ ἀμφισβήτιση τῶν θεοφόρων ἁγίων Πατέρων τῶν ἀπλανῶς θεολογούντων κατά μετοχήν των στήν ἄκτιστη ἁγιότητα τοῦ Θεοῦ καί ἡ προβολή θέσεων ὅτι δῆθεν ὁ μετ’ ἐπιφοίτησι τοῦ Παναγίου Πνεύματος διϊστορικός λόγος των χρειάζεται μετασχηματισμό, διόρθωσι ἤ ὑπέρβασι διά τῆς συναφειακῆς θεωρήσεως, τή στιγμή πού ἡ συνείδησι τῆς Ἐκκλησίας διά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀλλά καί αἱ Θεοσημεῖαι τοῦ οὐρανοῦ διά τῆς μυροβλυσίας τῶν ἁγίων λειψάνων των, τούς ἔχει ἀνακηρύξει στύλους καί ἑδραιώματα τῆς ἀνά τούς αἰώνας ἀληθείας, δέν ἀποτελεῖ τήν δεινοτέρα αἵρεσι καί μάλιστα κατεγνωσμένη ὑπό τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων; Εἰς τήν Θεολογική ἡμερίδα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Πειραιῶς δέν κατεγνώσθησαν νέοι αἱρετικοί ἀλλά ἐνημερώθη ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ὑπό εἰδημόνων νά κωφεύση καί νά μήν ἀποδεχθῆ τήν ἀμφισβήτησι τῶν Ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας πού ἀναποδράστως ὁδηγεῖ στήν ἀποδόμησι καί σχετικοποίησι τῆς ὑγιαινούσης διδσκαλίας (Α΄ Τιμ. 1:10) καί ἀκολούθως στήν ἄρνησι τῆς ἁγιότητος τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ἀλαθήτου τῶν Οἰκουμενικῶν Αὐτῆς Συνόδων καί τοῦ Παναγίου Πνεύματος τοῦ θεώσαντος διά τῶν ἀκτίστων Αὐτοῦ ἐνεργειῶν τούς θεοφόρους Πατέρας. Τό μήνυμα τῆς Ἡμερίδος δέν ἦτο ἡ ἔκθεσις προσώπων ὡς αἱρετικῶν ἀλλά ἡ πρόσκλησις πάντων νά θεολογοῦν καί νά πολιτεύωνται «ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι». Ἄλλωστε ἡ συνείδησις καί ἡ πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας δέν θεωρεῖ αἱρετικούς τούς ἀστοχούντας στήν διατύπωσι θεολογικῶν θέσεων ἀλλά τούς δαιμονικῶς ἐμμένοντας σέ αὐτές.

Ὅσον ἀφορᾶ στόν σεβάσμιο καί ἐγκρατέστατο καθηγητή Ἀριστείδη Πανώτη, πού «ἀναμιμνήσκεται» τοῦ ἀοιδίμου ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου γιά νά εἰρηνεύση τήν ἀσφαλῶς διαμαρτυρομένη συνείδησί του γιά τήν ἐμμονή του στό ἀποδεδειγμένα ἀποτυχημένο ἐγχείρημα τῶν δῆθεν εἰρηνοποιῶν μακαριστοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί μακαρίτη Πάπα Παύλου τοῦ Στ΄ ἐμφανίζων δίχα ἀποδείξεων τόν ἀκραιφνέστατο τῆς Ὀρθοδοξίας Κανονολόγο καί διαπρύσιο κήρυκα τῆς ἀληθείας Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον ὡς θαυμαστή ἑνός μυθιστορηματικοῦ προσώπου τῆς κατεγνωσμένης Παπικῆς αἱρέσεως πού δημιούργησε ἡ ἐξαιρετική γραφίδα τοῦ Β. Οὐγκώ, λές καί δέν γέμει ἡ ἀκαινοτόμητος καί ἀδιαίρετος Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησίας μεγαλειωδῶν μορφῶν καί αἰωνίων προτύπων ἁγιότητος, ὑψίστης ἀνθρωπίνης ποιότητος ὡς ὁ ἱερός τῆς Ζακύνθου ἔφορος καί Προστάτης ἅγιος Διονύσιος ὁ Σιγοῦρος ὁ τιμηθείς ὑπό τοῦ αἰωνίου Θεοῦ διά τῆς ὑψίστης δωρεᾶς τῆς ἀφθαρσίας, ὁ καί συγχωρήσας τόν φονέα τοῦ ἀδελφοῦ του, ἄς μᾶς προσκομίσει ἀπό τό ἀνεξάντλητο ἀρχεῖο του, γραπτό κείμενο τοῦ γερ. Ἐπιφανίου ἐγκωμιαστικό γιά τήν Ρωμαιοκαθολική παρασυναγωγή ἤ φωτογραφικό ὑλικό συμπροσευχῆς του ἤ συναγελασμοῦ του μέ πραγματικούς καί ὄχι φανταστικούς «συναδέλφους» τοῦ λατίνου Ἐπισκόπου Μυριήλ τῶν Ἀθλίων.

Τήν ἀπάντηση στόν ἱστοριοδίφη κ. Ἀ. Πανώτη γιά τό ἄν εἶναι «σεβασμία» ἡ Ρωμαιοκαθολική παρασυναγωγή καί ὄχι Ἐκκλησία, δέν θά τήν δώσουν οἱ «μανιακοί κορύβαντες τῶν ἡμερῶν μας» οὔτε οἱ «ἔξαλλοι φανφαρόνοι τοῦ ἀδιάβαστου ψευτοζηλωτισμοῦ, πού μᾶς διασύρουν στήν οἰκουμένη μέ τούς δικολαβίστικους ἀκροβατισμούς τους», «οὔτε ἡ φθηνή ἀλαζονεία τοῦ ἀβδηριτισμοῦ» (sic) ἀλλά τήν δίδουν δυστυχῶς γι’ αὐτόν μέ ἐξόχως φρικώδη τρόπο ἡ συμπολίτευση καί ἀντιπολίτευση τοῦ κοινοβούλιου τῆς Ὀλλανδίας προσφάτως τοῦ ὁποίου ἀνεξάρτητος ἐπιτροπή γνωμοδότησε γιά 28.000 ἐγκλήματα παιδεραστίας στά τελευταία 60 χρόνια πού διεπράχθησαν ἀπό τούς λειτουργούς τῆς «σεβασμίας Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας» στή χώρα τους, καθώς καί ἡ συμπολίτευσι καί ἀντιπολίτευσι τοῦ Κοινοβουλίου τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἰρλανδίας πού μέ κοινό ψήφισμά τους στό Δουβλίνο καί διά στόματος τοῦ Πρωθυπουργοῦ Ἔντα Κένι διεκήρυξαν κατά δημοσίευση τῆς ἐγκρίτου ἐφημερίδος Gurdianὅτι ἡ «σεβασμία Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία» συνεκάλυψε ἀναισχύντως χιλιάδες κακουργηματικές πράξεις παιδεραστίας στή χώρα τους καί ὅτι: «δυστυχῶς ἀποκαλύφθηκαν ἡ δυσλειτουργία, ὁ ἐλιτισμός καί ὁ ναρκισσισμός πού κυριαρχοῦν στήν κουλτούρα τοῦ Βατικανοῦ» πού ἔσπευσε νά ἁγιοποιήση τόν μεθοδικῶς ἐπιδοθέντα στήν παγκόσμια συγκάλυψη τῶν κακουργημάτων παιδεραστίας Ἰωάννη Παῦλο τόν Β΄. Τή δίδουν ἀκόμη τά ἀνά τόν κόσμο ἑκατοντάδες χιλιάδες θύματα τῶν «σεβασμίων» Ρωμαιοκαθολικῶν λειτουργῶν.

Ὅσον ἀφορᾶ τέλος στήν δῆθεν θεομαχία καί στήν δῆθεν ἀγνωμοσύνη καί ἐπειδή περί Πατέρων ὁ λόγος τοῦ ἀφιερώνουμε ὡς φιλίστορες καί φιλάγιοι καί ἐμεῖς ὡς ὁ ἴδιος τό συναξάριο τοῦ ἁγίου ἱερομάρτυρος Ἀθανασίου τοῦ Λιθουανοῦ πού ἑορτάζει τήν 5 Σεπτεμβρίου.

«Ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος γεννήθηκε στὴν Βίλνα (σημερινὴ πρωτεύουσα τῆς Λιθουανίας) τῆς Μικρορωσίας τὸ 1596, τὸν ἴδιο χρόνο ποὺ ἔγινε στὸ Μπρὲστ - Λιτὸβσκ ἡ ψευδοένωσις μεταξὺ τῆς Ρώμης καὶ ὡρισμένων Ρώσων ἐπισκόπων. Υἱὸς εὐγενοῦς στὴν καταγωγὴ Λιθουανοῦ, ἀρκετὰ πτωχοῦ παρὰ ταῦτα, ἔλαβε εὐρεῖα καὶ σπάνια μόρφωσι γιὰ τὴν ἐποχή του.

Ἦταν κάτοχος πολλῶν ξένων καὶ ἀρχαίων γλωσσῶν καὶ βαθὺς γνώστης τόσο τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ τῶν φιλοσόφων καὶ θεολόγων τῆς Δύσεως.

Γιὰ λίγα χρόνια ὁ ἅγιος ἐργαζόταν ὡς οἰκοδιδάσκαλος, ὥσπου τὸ 1627 ἐκάρη μοναχὸς στὴν μονὴ τοῦ Χουτίν, κοντὰ στὴν Ὄρσα τῆς Μικρορωσίας (σημερ. Λευκορωσία). Τὸ προπύργιο αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ἔμεινε ἀπείρακτο ἀπὸ τὶς πολωνικὲς δυνάμεις κατοχῆς, διεδραμάτισε σπουδαῖο ρόλο στὸ νὰ ἀντισταθῇ ὁ ὀρθόδοξος λαὸς κατὰ τῆς ρωμαιοκαθολικῆς προπαγάνδας. Ἐν συνεχείᾳ ὁ Ἀθανάσιος συμπλήρωσε τὴν μοναχική του κατάρτισι καὶ σὲ ἄλλα ὀνομαστὰ μοναστήρια.

Ὅταν χειροτονήθηκε ἱε ρεύς, ὁ μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογίλας (1596-1647) τοῦ ἀνέθεσε τὴν ἀνακαίνισι τῆς μονῆς τοῦ Κουπυάτιτσκ. Μετὰ ἀπὸ θεία ἀποκάλυψι, ἔκανε ἕ να ἐπικίνδυνο ταξίδι στὴν Μόσχα, διασχίζοντας ἐδάφη κατεχόμενα ἀπὸ Πολωνούς, μὲ σκοπὸ νὰ ἐκθέσῃ στὸν τσάρο τὴν κακὴ στάσι τῶν τοπικῶν ἀρ χῶν ἔναντι τῶν ὀρθοδόξων στὶς βορειοδυτικὲς περιοχὲς τῆς Ρωσίας καὶ νὰ ζητήσῃ συνδρο μὴ γιὰ τὴν ἀνακαίνησι τῆς μονῆς του. Μὲ τὴν βοήθεια τῆς Παναγίας ἐπέτυχε στὴν ἀποστολή του καὶ ἄρχισε τὶς ἐργασίες. Δύο χρόνια ὅμως ἀργότερα ἀναγκάσθηκε νὰ τὶς ἐγκαταλείψῃ, διότι ἐξελέγη ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ ὁσίου Συμε ὼν τοῦ Στυλίτου στὸ Μπρὲστ-Λιτόβσκ.

Ἀπὸ τότε ἀποδύθηκε σὲ νέο καὶ ἀκαταπόνητο ἀγῶνα ἐναντίον τῆς Οὐνίας, τοῦ προσηλυτιστικοῦ αὐτοῦ τρόπου τῶν Λατίνων ποὺ εἶναι συγκεκαλυμμένος μὲ ὀρθόδοξα λειτουργικὰ τυπικὰ καὶ συνήθειες. Ἐπὶ ὀκτὼ χρόνια ὁ ἅγιος μὲ τὴν προσευχή, τὸ κήρυγμα καὶ τὰ συγγράμματά του στηλίτευε καὶ ἀπέρριπτε τὴν ψευδοένωσι τῆς Μπρέστ, ἐπανέφερε δὲ τοὺς πλανηθέντας στὴν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ Πολωνοὶ στρατιῶτες καὶ ἔποικοι βασάνιζαν τοὺς ὀρθοδόξους πληθυσμοὺς τῶν κατεχομένων περιοχῶν μὲ βαρβαρικὴ ὠμότητα, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἰησουῖτες ἱεραπόστολοι δὲν ἐδίσταζαν νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς πιὸ ἀπάνθρωπες μεθόδους, προκει μένου νὰ στερεώσουν τὴν δική τους πίστι στὴν Μικρορωσία. Ὁ ἅγιος ἀποφάσισε νὰ μεταβῇ στὸν βασιλέα τῆς Πολωνίας Βλαδίσλαο Δ΄(1632-1648), γιὰ νὰ μεσολαβήσῃ, ὥστε οἱ ὀρθόδοξοι νὰ ἔχουν πιὸ ἀνθρώπινη μεταχείρισι. Ὁ βασιλεὺς κάμφθηκε ἀπὸ τὴν παράκλησί του καὶ μὲ διάταγμα ἔθετε τέρμα σὲ αὐτὲς τὶς καταχρήσεις τῆς ἐξου σίας, ἀλλὰ οἱ δημόσιοι λειτουργοί του δὲν τὸ ἐφήρμοσαν. Στὴν Βαρσοβία ἡ κατάστασις τῶν ὀρθοδόξων ἦταν ἀκόμα χειρότερη. Σὲ ἑορτάσιμες ἡμέρες οἱ Πο λωνοὶ καὶ οἱ οὐνῖτες ἔβαζαν φωτιὰ σὲ ὀρθόδοξες ἐκκλησίες γεμᾶτες πιστούς, ὅπως καὶ ἄλ λοτε κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν μεγάλων διωγμῶν.

Μόνος στὸν ἀγῶνα, μὲ μόνη παρηγοριὰ τὴν Παναγία, ὁ Ἀθανάσιος συνέχισε τὶς προσπάθειές του. Τὸ 1643, ὕστερα ἀπὸ μία νέα θεία ἀποκάλυψι, κατέφυγε γιὰ δεύτερη φορὰ στὸ Συμβούλιο Ἐπικρατείας τῆς Πολωνίας. Ἐνῷ κέρδισε τὴν προστασία τοῦ κράτους ὑπὲρ τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου του, ὡρισμένοι ὀρθόδοξοι γαιοκτήμονες, φοβούμενοι μήπως ζημιωθοῦν τὰ συμφέροντά τους, διέδωσαν ὅτι ἦταν τρελλὸς καὶ κατόρθωσαν νὰ τοῦ ἀφαιρεθῇ τὸ ἀξίωμα, νὰ καθαιρεθῇ ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη καὶ νὰ σταλῇ στὸ Κίεβο γιὰ ἐξέτασι.

Παρὰ τὶς κακόβουλες προσπάθειές τους ὁ ἅγιος δικαιώθηκε καὶ ἐπέστρεψε ὡς ἡγούμενος στὸ μοναστήρι του, ἀλλὰ δὲν ἔμεινε ἥσυχος γιὰ πολύ• σύντομα ξανάρχισαν οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν ὀρθοδόξων.

Ἐνῶ ἑτοίμαζε μία ἀναφορὰ πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Πολωνίας, συνελήφθη καὶ φυλακίσθηκε προτοῦ τὴν ὁλοκληρώση. Ἀφέθηκε ἐλεύθερος ὕστερα ἀπὸ τρία χρόνια, ἀλλὰ τὸ 1648 ὁ διωγμὸς συνεχίσθηκε σφοδρότερος. Ἦταν τόσο αἱματηρός, ὥστε ὁ λαὸς τῆς Μικρορωσίας ἐξεγέρθηκε καὶ ἀπαίτησε τὴν ἀποχώρησι τῶν πολωνολιθουανικῶν δυνάμεων καὶ τὴν ἀπόδοσι τῶν ρωσικῶν ἐδαφῶν στὸν τσάρο. Οἱ πολωνικὲς ἀρχὲς συνέλαβαν ἀμέσως τοὺς ἀρχηγοὺς τοῦ κινήματος καὶ τοὺς ἐπιφανεστέρους ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες. Ὁ Ἀθανάσιος φυλακίσθηκε καί, παρὰ τὶς παντὸς εἴδους σωματικὲς καὶ ἠθικὲς κακώσεις ποὺ ὑπέστη, τόσο ἐκ μέρους τῶν δεσμοφυλάκων, ὅσο καὶ τῶν καθολικῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν, συνέχισε νὰ ἐλέγχῃ τοὺς ἑνωτικοὺς καὶ νὰ ἀναθεματίζῃ τὴν ἕνωσι. Τὸν βασάνισαν βάζοντας στὸ σῶμα του ἀναμμένα κάρβουνα, τὸν ἔγδαραν καὶ τὸν ἔκαψαν ζωντανό. Ἐπειδὴ ἀκόμη ἀνέπνεε, τὸν τουφέκισαν, νεκρὸ τὸν ἀπο κεφάλισαν καὶ ἔρριξαν τὸ σῶμα του σὲ ἕνα λάκκο. Τὸ τίμιο λείψανό του βρέθηκε ἀργότερα ἄφθαρτο, εὐωδιάζον καὶ μέχρι σήμερα ἐπιτελεῖ θαύματα.

Ταῖς αὐτοῦ πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

(Ἀπὸ τὸν Νέο Συναξαριστὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ ἱερομ. Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, τόμ. Α΄ Σεπτέμβριος, ἐκδ. Ἴνδικτος 2001, σσ. 62-64)

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ 

Αίρεση! Ποιος καθορίζει την αίρεση; Ποια αρχή αποφαίνεται, αν μια ενέργεια εκτρέπεται από τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας;

• Αρκεί ένας δημοιογράφος θεολόγος, που πολεμάει κάποια άστοχη θεολογική λέξι ή μια ποιμαντική ενέργεια;
• Αρκεί ένα άρθρο να βαπτίσει κάτι ως αίρεση;
• Αρκεί μια συνάθροισης, για να χαρακτηριστεί αιρετικός ένας Μητροπολίτης ή Πατριάρχης ή άλλοι κληρικοί;
•  Αρκεί ένας όρος, που προβλήθηκε ως «μοντερνίζουσα» θεολογία, να οδηγήσει «συντηρητικούς» κύκλους σε επισήμανση καινούργιας αιρέσεως;  Και φυσικά πρέπει να προσέχουν και οι λεξιπλάστες., που εφευρίσκουν νέους όρους!

     Στις μέρες μας βαφτίζουμε κάποτε ως αίρεση ό,τι δεν συμφωνεί μαζί μας!

• Δεν αρκούν τόσες αιρέσεις, που σαφώς αρνούνται δόγματα της Εκκλησίας; Πρέπει να κατασκευάζουμε και άλλες;
• Πρέπει οπωσδήποτε να συναριθμήσουμε στους αιρετικούς τον άλλον, που δεν ανήκει στον δικό μας κύκλο;

Σημειώνουμε τα παραπάνω, διότι τελευταία ακούγονται νεόφτερες λέξεις,

                  που τις αποκαλούν «αιρέσεις», αδιαφορώντας για το ότι με τη βαριά αυτή 

                  κατηγορία θίγονται και επίσκοποι και άλλοι ευσεβείς θεολόγοι.

• Διαφωνεί κάποιος με οικουμενιστικές ενέργειες μεγαλοσχήμων κληρικών; Φυσικά και πρέπει να τις σχολιάσει, κάποτε και να τις ελέγξει. Από του σημείου όμως αυτού μέχρι του σημείου να αποκαλείται ο οικουμενιστής «αιρετικός» ή «προδότης», υπάρχει μεγάλη απόσταση.
• Εμφανίζεται στο χώρο της θεολογίας ένας όρος νεοφανής. Μπορούμε να τον σχολιάσουμε και να διαφωνήσουμε. Αλλ’ από του σημείου αυτού μέχρι του σημείου ν’ αποκαλείται ο όρος αυτός «αίρεση» και «προδοσία» υπάρχει τεράστια απόσταση.
• Παρατηρείται δε το εξής αντιφατικό: Επίσκοποι και πρεσβύτεροι, που οι ίδιοι πολλούς ιερούς Κανόνες  καταπάτησαν, αποκαλούν αντικανονικές, ορισμένες ενέργειες ποιμαντικού ενδιαφέροντος, που από κανένα ιερό Κανόνα δεν απαγορεύονται! Και αφού χαρακτηρίσουν συλλειτουργούς τους «αντικανονικούς», στη συνέχεια εύκολα τους βαφτίζουν και …αιρετικούς!  
• Χρειάζεται προσοχή. Δεν θέλουμε άλλα σχίσματα
• Γιατί οι αιρεσιολογούντες δεν προσφεύγουν στην Ι. Σύνοδο, σημειώνοντας εντός εισαγωγικών φράσεις από κείμενα αμφισβητήσιμα;
• Όπως πάμε, ο ένας ορθόδοξος θα συναντά τον άλλον και θα του λέει: «Είσαι αιρετικός!»
• Οι πιστοί μπορεί να μη γνωρίζουν  καλά δογματικούς όρους, αλλά πρόθεση αιρετικού δεν έχουν. Δεν θέλουν ν’ απαρνηθούν την πίστη του Χριστού και της Εκκλησίας

    Ας  συζητάμε,  λοιπόν,  έστω  και  διαφωνώντας.  Και  διαφωνώντας, ας μη

    καταφεύγουμε στο βαρύ χαρακτηρισμό του «αιρετικού». 

Δήλωση του Γενικού Γραμματέα Θρησκευμάτων, Γιώργου Καλαντζή, για την Αθωνιάδα Εκκλησιαστική Σχολή:

«Η δημόσια συζήτηση για ευαίσθητα  θέματα, όπως η εκκλησιαστική  εκπαίδευση, θα ήταν ορθότερο να μην διεξαχθεί μέσα σε ένα κλίμα όπου κυριαρχεί ο λαϊκισμός και ο  καταγγελτικός λόγος. Εφόσον, όμως, το ζήτημα της μεταφοράς των μαθητών της Γ'  Λυκείου της Αθωνιάδας Σχολής στο Εκκλησιαστικό Λύκειο Νεαπόλεως τίθεται όπως ετέθη στην ερώτηση δύο Βουλευτών του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, θα πρέπει να  διευκρινιστούν ορισμένα σημεία για  εκείνους που αγνοούν τα πραγματικά  περιστατικά:

1. Η Υπηρεσία επί συνόλου 14 θέσεων αναπληρωτών εκπαιδευτικών για 18 σχολεία, κατένειμε τις τρεις από αυτές, στην  Αθωνιάδα Σχολή.

2. Οι αναπληρωτές προσλαμβάνονται από  το σχετικό πίνακα με διαφάνεια και  σύμφωνα με την κατάταξή τους, που προκύπτει από αντικειμενική μοριοδότηση, εφόσον έχουν εκδηλώσει την επιθυμία τους να υπηρετήσουν σε εκκλησιαστικά σχολεία.  

3. Η Υπηρεσία προέβη σε αλλεπάλληλες  προσκλήσεις ενδιαφέροντος ενώ...  

Άρθρο του  Γιώργου  Φωτ.  Παπαδόπουλου-πρ. Δημοτικού Συμβούλου Χίου

(Με αφορμή μια δημόσια τοποθέτηση του Αρχιεπισκόπου των Παπικών στη Χίο)

            Ως  Ορθόδοξοι  χριστιανοί  καλλιεργούμε  και  πρεσβεύουμε  την  αγάπη,  την  πραγματική- έμπρακτη  αγάπη.  Όμως,  η  έννοια  της  αγάπης  είναι  ευρεία.  Και  όταν  η  αγάπη  απέχει  από  την  αλήθεια  δεν  είναι  αγάπη  αλλά  το  είδωλό  της.

            Επίσης,  ως  Ορθόδοξοι  χριστιανοί – που  αποτελούμε  το  99 %  του  τοπικού  ποιμνίου  της  νήσου  μας – ακούσαμε  τον  Επίσκοπο  των  Φράγκων,  δηλαδή  της  Ρωμαιοκαθολικής  ή  Παπικής  Εκκλησίας,  ευρισκόμενο  στη  Χίο  τις  ημέρες  αυτές,  να  μιλά  στα  τοπικά  ΜΜΕ  για  αγάπη  και  μάλιστα  να  λέει  <<Εμείς  πρεσβεύουμε  την  αγάπη  και  θέλουμε  να  την  εκδηλώνουμε  μαζί  με  τους  Ορθοδόξους  και  όλους  τους  άλλους  πέραν  από  κόμματα,  χρώματα,  Δόγματα>>. 

Άρθρο του Μητροπολίτη Βρεσθένης Θεόκλητου 

Από την εποχή της νεότητός του ο Μακαριστός Χριστόδουλος ανησυχούσε για το μέλλον του Ελληνισμού στην Ευρώπη. Ως Μητροπολίτης Δημητριάδος ο Χριστόδουλος, δεν εκδήλωσε καμίαν αντίθεση για την ένταξη στην Ευρώπη. Σε πολλά κείμενά του όμως, διετύπωνε την ανάγκη η ένταξη να συνοδεύεται από αγώνα για την αυτοσυνειδησία των Ελλήνων.

Ήταν βέβαιος ότι η ένωση της Ευρώπης, αποτελεί πνευματική και ποιμαντική πρόκληση – όχι αυτονόητα αρνητική, αλλά που αναπότρεπτα θα καταλήξει αρνητική εάν συνεχισθεί η σιωπή και αδιαφορία της Εκκλησίας μας. Εκτιμούσε ότι είναι επικίνδυνο και κοντόφθαλμο να βλέπουμε την ένωση της Ευρώπης μόνο ως ένα ταμείο, ή ως υπόθεση μόνο της πολιτείας και των παραγωγικών τάξεων.  

(Άρθρο από το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ)

«Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα....Ζούμε μέσα σ' ένα όνειρο που τρίζει...», έλεγαν οι στίχοι ενός τραγουδιού του Διονύση Σαββόπουλου, που κυκλοφορήθηκε το 1979...

Ζούμε σ' ένα όνειρο, που τρίζει!

Στίχος προφητικός, αποκαλυπτικός στη διαπίστωση του 30 χρόνια αργότερα, αλλά και προβληματικός στη βεβαιότητα του ότι «τα παιδιά έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα»!

Ίσως να τα ήξεραν και να τα ξέρουν όλα! Κανείς δεν αμφισβητεί ότι και τότε και σήμερα, ακόμα περισσότερο, τα παιδιά «τα ξέρουν όλα» , καθώς αυτά κυρίως είναι οι αποδέκτες και οι χρήστες των αδιανόητων, μέχρι πρόσφατα, δυνατοτήτων και ευκαιριών, που προσφέρει η λεγόμενη επανάσταση της Πληροφορίας.

Έχουν στη διάθεση τους τόσα μέσα και «εργαλεία» γνώσης και πληροφορίας, ώστε, για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία, τα παιδιά «ξέρουν» περισσότερα από τους μεγάλους.

 

του Σεβ. Αρκαλοχωρίου κ. Ανδρέα 

Πριν εκατό χρόνια, το Νοέμβριο του 1912, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄  αναχωρούσε από τον πρόσκαιρο αυτό κόσμο  για τον άλλο κόσμο, τον αιώνιο και παντοτινό. Ο Ιωακείμ είχε ξεκινήσει  την πορεία της ζωής του από το Βαφεοχώρι, τη γενέτειρά του, με έμφυτη αγάπη, κλήση και κλίση για την Εκκλησία. Τα χαρίσματά του, με την ευλογία του Θεού, τον αξίωσαν να έχει  δυσεύρετη και μεγάλη εκκλησιαστική προσφορά και διακονία. Υπήρξε  πρόσωπο με βαθύτατο εκκλησιαστικό φρόνημα, τον διέκρινε όμως παράλληλα και διορατικότητα και ενόραση, χάρη στην οποία προσλάμβανε τα γενόμενα και τις εξελίξεις που κυοφορούσε το αύριο και το μέλλον. Έθεσε στη διακονία της Εκκλησίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου την ύπαρξή του, με τα πάμπολλα χαρίσματά του. Είναι όμως πολύ χαρακτηριστικό, και ιδιαίτερα επίκαιρο για τις ημέρες που ζούμε, το υπό του Μανουήλ Γεδεών για τον Ιωακείμ σημειούμενο: «Καίπερ δε φρονών ότι το καθ’ ημάς χάος ου διαρρυθμίζεται, δυστυχώς ηθέλησε ν’ αναλάβη ευθύς την εφ’ ολοκλήρου διαρρύθμισιν αυτού».

Συμπληρώνονται εφέτος εκατό χρόνια