Συγκλονιστικό το βιβλίο «Θαύματα Αγίων-Σημεία Θεού» του μητροπολίτη Γουμενίσσης κ. Δημητρίου, όπου αναφέρονται επώνυμα, συγκλονιστικές περιπτώσεις θαυμάτων που έγιναν στις μέρες μας. Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης θα διαβάσει μεταξύ άλλων την αφήγηση γονέων για την περιπέτεια υγείας που είχε προ ετών το μικρό παιδί τους και σίγουρα θα συγκλονιστεί από τα όσα το ίδιο το παιδί αφηγείται με την γλώσσα της αλήθειας, για το θαύμα που βίωσε.
Στην εισαγωγή του βιβλίου του ο μητροπολίτης αναφέρει μεταξύ άλλων: «Από ετών κυκλοφορούν πολλά βιβλία με σύγχρονα θαύματα. Άλλοι πιστεύουν, άλλοι ειρωνεύονται. Άλλοι πάλι, θρησκευόμενοι, επικαλούνται αποσπασματικά Πατερικές γνώμες, ότι δεν πρέπει να προβάλλονται τα θαύματα, παρά μόνο ο λόγος τής Αγ. Γραφής. Με πρόθεση οικοδομής τού λαού τού Θεού, θα παρουσιάσουμε ενδεικτικά την κηρυκτική πρακτική μεγάλων Πατέρων τής Εκκλησίας μας ως προς την επίκληση και τη διακήρυξη των θαυμάτων».
Το Θαύμα που συγκλονίζει
Αφηγούνται ο (αναφέρονται τα πλήρη στοιχεία των γονέων) από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών. Στίς 30-3-2001 πήγαμε το γιό μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στό Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης μέ ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μάς είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δέν ξεπέρασε τον κίνδυνο. Το βράδυ της Δευτέρας ώς το επόμενο πρωΐ είχε 40 πυρετό. Τήν Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στή μονάδα εντατικής θεραπείας μέ σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σόκ. Οι ελπίδες νά ζήσει μόλις 10%.
Στό μεταξύ, χωρίς νά γνωρίζει τίποτα μιά γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θά φύγω, εσύ δέν μέ χρειάζεσαι άλλο. Θά πάω στόν Ηλία, εκείνος μέ έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε γιά το γιό μας. Μιά γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στόν 'Αγιο Ραφαήλ στή Γρίβα και γονατιστοί μέ τον Ιερέα διάβασαν παράκληση γιά τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στό άδειο σπίτι μας νά κάνει Παράκληση στόν άγιο Γεώργιο γιά την υγεία του παιδιού. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς; Ίσως η Χάρη του Αγίου.
Μετά απ' αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια νά βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.
'Οταν συνήλθε, άρχισε νά μάς λέει διάφορα: «Εγώ πήγα στό Χριστούλη και στήν Παναγίτσα ψηλά στόν ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Μέ το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν… Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα μέ ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε και μου είπαν, μη φοβάσαι θά πας πάλι στή μαμά και τα αδέλφια σου. —Δέν ξέρω πως νά πάω πάλι εκεί. —Μέ το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος. —Φοβάμαι, δέν ξέρω νά οδηγήσω το άλογο. —Μη φοβάσαι, θά το οδηγήσω εγώ».
Ο γιός μας (αναφέρεται το όνομα του παιδιού) είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πρίν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μάς τον χάρισαν πάλι κοντά μας».