Του Σωτ. Τζούμα
"Η Χίος το όμορφο νησί,μαύρη απομένει ξέρα...."
Οταν ο Βίκτωρ Ουγκώ,έγραφε τους στίχους αυτούς για " ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ",πριν 200 περίπου Χρόνια,εμπνεόμενος απο την μεγάλη πρώτη καταστροφή του νησιού από τους Τούρκους,κανένας δεν περίμενε οτι αυτά τα ίδια λόγια θα ξαναζωντάνευαν και θα εύρισκαν σήμερα απήχηση και πλήρη εφαρμογή, στην τρίτη μεγάλη καταστροφή που υπέστη το νησί-- στα κεντρικά και νοτιοδυτικά του τμήματα, και από χθές και στον τελευτσίο πμεύμονα πρασίνου που έμεινε πια στο Βόρειο τμήμα του νησιού--- από τις πυρκαιές που έβαλαν χέρια πυρομανών- ντόπιων ή ξένων αδιάφορο- με αρρωστημένες συνειδήσεις!
Βρέθηκα στη Χίο,γενέθλιο τόπο μου, καταφυγή μου και σταθερή παρηγόρηση, σε όλες τις δύσκολες στιγμές,για μερικές ημέρεs,για να γεμίσω τις μπαταρίες για το δύσκολο Χειμώνα που έρχεται αλλά και να βρεθώ κοντά σε οικεία προσφιλή πρόσωπα-γονείς και αδέλφια- και ανάμεσα σε φίλους των νεανικών,μαθητικών μου χρόνων..!
Η κακή,καλή μου μοίρα, το ήθελε να βρεθώ στο νησί τις μέρες που οι πυρκαιές-εμπρησμοί, από τα άνανδρα χέρια,είχαν αρχίσει να το μετατρέπουν σε κρανίου τόπο!
Η Χίος,μέσα σε λίγα 24ώρα,έγινε "στάχτες και μπούρμπελη", σε όλο το κεντρικό και νοτιοδυτικό τμήμα της!
Χιλιάδες στρέμματα απο δασικές εκτάσεις και κυρίως από μαστιχόδενδρα, έγιναν παρανάλωμα του πυρός!
Βιβλική η καταστροφή.. Το θέαμα φρικτό!Μirabile visou... Φρικτόν το ιδείν.!
Είχα προλάβει να περπατήσω το νησί και να το απολαύσω στις ομορφιές του,τέλος του Ιουλίου, που ήμουν ξανά στη Χίο!
Αυτές, τις τελευταίες μέρες κλαίει η ψυχή μου.. Είμαι μέσα στους δρόμους απο το πρωί.. Ανεβοκατεβαίνω στις καμένες εκτάσεις και υποφέρω..! Υποφέρω βλέποντας το θανάσιμα τραυματισμένο σώμα του νησιού μας σε μιά κατάσταση που θα κάνει πολλά χρόνια να συνέλθει..Κάθε μαστιχόδεντρο, θέλει επτά ή οκτώ ολόκληρα χρόνια για να δώσει καρπούς και κάθε πεύκο και ελιά που κάηκε, αν όλα πάνε καλά,τα επόμενα χρόνια, τότε μόνο οι επόμενες γεννιές θα τα απολαύσουν ,να στολίζουν ξανά τα χιώτικα χώματα και να μοσχοβολούν τη μυροβόλο Χίο!!
Ομως η τραγωδία για το νησί,δεν περιορίζεται μόνο στην καταστροφή
που υπέστη-οικονομική,οικολογική,δασική,
περιβαντολλογική-αλλά στα πραγματικά αίτια που την προκάλεσαν και στην ανυπαρξία μέτρων, για να μη συμβεί το μοιραίο..
Η Χίος ήταν πάντα ένας αφύλαχτος θησαυρός.Καμία πρόληψη και κανένα προληπτικό μέτρο, για να μην πάθει αυτό που έπαθε.. Λές κι ήταν η πρώτη φορά!
Και οι υπεύθυνοι,αυτοί που είχαν στα χέρια τους, χρόνια τώρα, την
ευθύνη της προστασίας και της περιφρούρησης του νησιού,τί έκαναν
όταν έπρεπε να προστατεύσουν το νησί, με ζώνες πυροπροστασίας και
με μέτρα ικανά για να καταστήσουν τη Χίο κάστρο απόρθητο από τον
κάθε φιλόδοξο επιβουλέα;;
Κι ύστερα μάλιστα από τόσα χρήματα που έχουν εισρεύσει στο νησί από την Ευρώπηη, για την ανάπτυξή του!
Και τώρα τίκάνουν?
Κραυγαζουν και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα,πάνω απο το πτώμα της Χίου..
Ποιοί είναι αυτοί?Μα όλοι εκείνοι που χρόνια τώρα,επιβιώνουν και διακρίνονται εν ονόματι της Χίου.Ολοι εκείνοι που μπήκαν στα κοινά με μισό παπούτσι και κατάφεραν να εξασφαλίσουν,πολύ περισσότερα απο ένα ζεύγος!
Αυτοί είναι οι πραγματικοί ένοχοι,μετά τους εμπρηστές!
Στις ατέλειωτες διαδρομές μου,μέσα στα καμένα της Χίου,όλες αυτές τις ημέρες-μέχρι τα φρένα του αυτοκινήτου μου,έσπασαν-σταμάτησα μπροστά σε κάτι καμένα μαστιχόδεντρα..
Ειχαν γίνει όλα κάρβουνο!
Μόνο ένα κλαδάκι έμεινε ανέπαφο..Λες κι η φωτιά δεν μπόρεσε να το καρβουνιάσει..
Πάνω στο κλαδί υπήρχε ατόφια και ανέπαφη μαστίχα.. Μαστίχα που δεν είχε προλάβει να πέσει στο αλευρωμένο χώμα και να πάρει το δρόμο της κατανάλωσης! Ηταν το δάκρυ του μαστιχόδεντρου,για όλα όσα έβλεπε να καίγονται γύρω του..
Φεύγοντας το πήρα μαζί μου.. Το έβαλα μέσα σε ένα βάζο.. Το ζωντάνεψα έστω και πρόσκαιρα..
Θα θυμάμαι πάντα,όμως, το δάκρυ του μαζί με την ανικανότητα αυτών που το άφησαν να γίνει στάχτη..!