Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας
στο Β΄ Συνέδριο Νεολαίας, με θέμα:
“Η Εκκλησία συζητά με τους νέους”
Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Αιγιαλείας «Αλέκος Μέγαρης», Αίγιο
Ελλογιμώτατοι κύριοι Καθηγητές,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Είμαστε ευγνώμονες προς τον Τριαδικό Θεό, διότι μας αξίωσε να διοργανώσουμε το Β΄ Συνέδριο Νεολαίας, στο πλαίσιο της αγάπης, της μέριμνας, αλλά και της ευθύνης που αισθανόμαστε απέναντι στους νέους και τις νέες μας, αυτό το τόσο ευαίσθητο τμήμα της κοινωνίας μας.
Κατόπιν, επιθυμούμε να ευχαριστήσουμε ιδιαιτέρως τους εκλεκτούς Εισηγητές του Συνεδρίου μας, και συγκεκριμένα τους διακεκριμένους πνευματικούς ανθρώπους και επιστήμονες, οι οποίοι θα μας παρουσιάσουν, με βάση την πολύτιμη γνώση και εμπειρία τους, μείζονα ζητήματα που αφορούν στους νέους μας, αλλά και τους εκπροσώπους της τοπικής μας νεολαίας, των οποίων τις θέσεις θα έχουμε την τιμή και τη χαρά να παρακολουθήσουμε και να συμμεριστούμε.
Λαμβάνοντας υπόψιν τα πορίσματα του Α΄ Συνεδρίου Νεολαίας, που πραγματοποιήθηκε κατά το προηγούμενο έτος 2023, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των νέων, όπως αυτοί αποτυπώνονται στην αδιάλειπτη διά ζώσης επικοινωνία μας μαζί τους, αλλά και τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα καθημερινά, όχι μόνο στο εξωτερικό, αλλά και στην πατρίδα μας, προβληματιζόμαστε ιδιαίτερα και ανησυχούμε τόσο για την ψυχική και πνευματική υγεία των νέων μας, όσο και για το μέλλον της κοινωνίας.
Δυστυχώς, αγαπητοί μου, σχεδόν καθημερινά γινόμαστε δέκτες αρνητικών ειδήσεων, που αφορούν στην παραβατική συμπεριφορά των νέων. Απειλές, κλοπές, εκφοβισμοί, επιθετικότητα, συμμορίες ανηλίκων, χρήση ναρκωτικών ουσιών, αθυροστομία και άλλα σχετικά φαινόμενα καθιστούν έκδηλη την επικίνδυνη πορεία ενός μεγάλου μέρους της νεολαίας μας.
Τελευταία, μάλιστα, με πόνο ψυχής παρατηρούμε την έξαρση της εφηβικής-νεανικής εγκληματικότητας, η οποία εκδηλώνεται με μητροκτονίες, πατροκτονίες, αλλά και δολοφονικές επιθέσεις εναντίον οργάνων της τάξεως και συμπολιτών μας, οι οποίες διαπράττονται στο πλαίσιο της οπαδικής βίας και του χουλιγκανισμού.
Και στο σημείο αυτό τίθεται το ερώτημα: “Ποιος φταίει; Από πού πηγάζει αυτός ο ποταμός του θυμού και της οργής;”. Οι αιτίες, βέβαια, είναι πολλές, πολυσύνθετες και αλληλοεξαρτώμενες. Οι κυριότερες, όμως, μπορούν να αναζητηθούν στην κρίση του θεσμού της οικογένειας, την αποξένωση από την παράδοση, την αλλοτρίωση των ανθρωπίνων σχέσεων, την έλλειψη ηθικών αξιών και ιδιαίτερα του σεβασμού, τη μοναξιά και κυρίως την απομάκρυνση πολλών νέων από την πραγματική χαρά και την αδιαπραγμάτευτη αλήθεια, την Εκκλησία του Ιησού Χριστού!
Φυσικά, τα δυσάρεστα αυτά φαινόμενα αφορούν, αν όχι σε λίγα, τουλάχιστον σε μεμονωμένα περιστατικά, αφού μετ’ ιδιαιτέρας χαράς βλέπουμε όλο και περισσότερους νέους να προσέρχονται στις Θείες Λειτουργίες και να συμμετέχουν στις δραστηριότητες της Τοπικής μας Εκκλησίας.
Ωστόσο, εμείς, ακολουθώντας τα διδάγματα της παραβολής του Απολωλότος Προβάτου, όπως αυτή περιγράφεται στο Ευαγγέλιο της Εκκλησίας μας, είμαστε υποχρεωμένοι να προσεγγίσουμε αυτούς τους νέους που ακολουθούν την πεπλανημένη οδό και όχι τον Χριστό, ο Οποίος είναι «η οδός και η ζωή και η Αλήθεια» (Ιωάν. 14,6). Δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγω να αδιαφορήσουμε. Αυτοί οι νέοι μάς χρειάζονται περισσότερο από τους άλλους. Και εμείς φέρουμε ευθύνη απέναντι στον Θεό, σε αυτούς και στην κοινωνία του μέλλοντος. Δεν μπορεί η Εκκλησία να εθελοτυφλεί, όταν η ελπίδα κατακρεουργείται, όταν η αξία της ζωής εκμηδενίζεται, όταν η νεολαία μας βαλτώνει.
Γι’ αυτόν τον λόγο, και χωρίς να επιθυμούμε να υποκαταστήσουμε τους αναγνωρισμένους φορείς αγωγής, αισθανόμαστε την υποχρέωση να αντιμετωπίσουμε, τουλάχιστον, τον κίνδυνο που απορρέει από την ελλιπή γνώση περί της ζωής και της διδασκαλίας του Χριστού μας. Στο πλαίσιο της “κεχωρημένης παρά Θεού ελευθερίας”, η Εκκλησία οφείλει με λόγο απλό, εύληπτο και επεξηγηματικό να κατατοπίσει όλους και ιδιαίτερα τους νέους, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη την εμπειρία της πίστης, όπως αυτή πραγματώνεται μέσω των απτών σημείων της ύπαρξης του Θεού στη ζωή μας, ότι η μόνη οδός που θα οδηγήσει στην αλήθεια, η μόνη πηγή χαράς και ψυχικής αγαλλίασης, το μοναδικό δυνατό και αιώνιο στήριγμα, το μόνο ασφαλές καταφύγιο, η μόνη άσβεστη ελπίδα, καθώς και ο μόνος χορηγός της αθανάτου ζωής είναι ο Ιησούς Χριστός.
Γι’ αυτό, λοιπόν, η Εκκλησία μας “συζητά με τους νέους”. Αφενός για να ακούσει διά ζώσης τους προβληματισμούς και τις τυχόν διαφωνίες ή ενστάσεις τους και αφετέρου για να προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις στις, ως ένα σημείο δικαιολογημένες, απορίες τους. Και αυτό θα το επιτύχουμε με εκατέρωθεν καλή προαίρεση, διάθεση ειλικρινούς και γόνιμου διαλόγου και σεβασμό προς όλες τις τεκμηριωμένες απόψεις.
Κυρίως, όμως, αγαπητοί μου, ως Εκκλησία έχουμε την ιερά υποχρέωση να φέρουμε τους νέους μας κοντά στον Χριστό, εξηγώντας τους την αξία και το νόημα όλων των Ιερών Μυστηρίων και αντικαθιστώντας στο μυαλό τους την κοσμική αντίληψη που έχουν για πολλά από αυτά, όπως το Βάπτισμα και ο Γάμος, με την ουσιαστική πνευματική και χριστιανική σημασία τους τόσο για την επίγεια, όσο και για την επουράνια ζωή μας. Έχουμε ιερό καθήκον να υψώσουμε αδιαπέραστο τείχος απέναντι στην αποϊεροποίηση της σύγχρονης ζωής, αφού όλοι έχουμε αντιληφθεί τις ολέθριες συνέπειές της.
Με βασικές προϋποθέσεις την ένθερμη πατρική αγάπη μας προς όλους τους εφήβους και τους νέους μας, αλλά και τη δική μας συνέπεια μεταξύ των λόγων και των έργων μας, ας αναπτύξουμε μαζί τους σχέσεις εμπιστοσύνης, η οποία θα τους οδηγήσει στην ενδυνάμωση της πίστης και στη μετοχή στα Μυστήρια της Εξομολογήσεως και της Θείας Ευχαριστίας. Ας δημιουργήσουμε γέφυρες επικοινωνίας με τους νέους, με έργα αλληλεγγύης, συμπαράστασης, στήριξης και όχι με βαρύγδουπους λόγους, ξένους προς αυτούς.
Ας επιτρέψουμε, με χαρά και αισιοδοξία, να φωλιάσει στις ψυχές όλων μας, μικρών και μεγάλων, η αγάπη του Τριαδικού Θεού. Ας αφήσουμε απροκατάληπτα το μυαλό και την ψυχή μας να αντιληφθούν το μεγαλείο του Θεού, ο Οποίος έγινε άνθρωπος για να θεοποιηθούμε, και ας προβληματιστούμε περί του τι μας αξίζει πραγματικά: μια εφήμερη, αγχωτική, σκοτεινή παρασκηνιακή και μάταιη ζωή ή μια φωτεινή, χαρούμενη, ελπιδοφόρα και κυρίως αιώνια ζωή κοντά στον Χριστό;
Η Εκκλησία, αγαπητοί μου, δεν αποτελείται μόνο από τους ιερωμένους και ορισμένους λαϊκούς, αλλά από όλους τους χριστιανούς ανεξαιρέτως. Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο Οποίος μας δέχεται όλους χωρίς διακρίσεις, εφόσον η πίστη μας μάς οδηγήσει σε Αυτόν. Είναι βέβαιο ότι ο Τριαδικός μας Θεός, διά των πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων, θα μας αγκαλιάσει όλους, εφόσον Τον επικαλεστούμε με συγχωρητική διάθεση, μετάνοια και καθαρή καρδιά.
Ας το πράξουμε, λοιπόν, ας πλησιάσουμε τον Θεό και την Εκκλησία και τότε θα νιώσουμε τη λάμψη του Φωτός της χαράς, της αγάπης, της ελπίδας και της προόδου να πλημμυρίζει την ψυχή μας!
Σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή και την προσοχή σας!
† Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Ιερώνυμος