Δημοσιεύουμε το άρθρο του π. Αυγουστίνου Βλάχου (Ι.Μ. Ν. Ιωνίας και Ν. Φιλαδελφείας) γιατί αποτυπώνει με λόγια καθαρά και απλά, τις σκέψεις της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας.
«Αν δύο άτομα του ιδίου φύλου αγαπιούνται, γιατί να μη μπορούν να έλθουν σε γάμο;».
Το ερώτημα που απασχολεί και αναμένεται ν' απασχολήσει ακόμη εντονότερα το δημόσιο διάλογο τις επόμενες ημέρες.
Ένα ερώτημα, που με μια πρώτη προσέγγιση, φαντάζει στην εποχή μας λογικό. Και φαντάζει λογικό, διότι πλέον έχουμε ξεχάσει τι είναι ο γάμος, ζώντας μέσα σε μία κουλτούρα που διαχωρίζει την ένωση δύο ανθρώπων απ' τα συνήθη αποτελέσματά της αλλά και την ουσιώδη αιώνια προοπτική της.
Δυστυχώς, στην εποχή μας, ο γάμος, ακόμη και για τα ετερόφυλα άτομα, είναι απλώς ένας τρόπος να εορτάσουμε, να επισφραγίσουμε, αν θέλετε, ένα συναίσθημα ενώπιον της κοινωνίας. Ο πνευματικός δεσμός, η αποστολική διδασκαλία περί «συγκληρονόμων χάριτος ζωής» αλλά και το Παλαιοδιαθηκικό «αυξάνεστε και πληθύνεστε», είναι αδιάφορες ή μάλλον, παντελώς άγνωστες πλέον έννοιες.
Ποιος μπορεί να παραβλέψει όμως, πως όλα τα προηγούμενα χρόνια, ο γάμος ενός άνδρα και μίας γυναίκας, η παραδοσιακή οικογένεια, ήταν η.. «φάμπρικα» εκείνη που κατασκεύασε την ανθρώπινη φυλή; Αλλά και ότι ήταν μέσα σ' αυτήν την οικογένεια που ένα παιδί είχε την ασφάλεια να μεγαλώνει και να μαθαίνει τι σημαίνει να είσαι άνδρας ή γυναίκα;
Kαι ξέρετε, μπορεί σήμερα να υπάρχουν εκατομμύρια ειδικοί και βιβλία για να το διδάξουν αυτό, όμως ποτέ δεν θα καταφέρουν να υποκαταστήσουν τη γνώση μέσα απ' την παρατηρητικότητα.
Διότι τα παιδιά, μαθαίνουν παρατηρώντας. Παρακολουθούν τον μπαμπά και μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι άνδρας και πατέρας και πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι άνδρες στις γυναίκες, τα παιδιά και τους άλλους άνδρες. Παρακολουθούν τη μαμά και μαθαίνουν τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και μητέρα, και πώς οι γυναίκες πρέπει να συμπεριφέρονται στους άνδρες και ν' αντιμετωπίζονται απ' αυτούς.
Ένα μόνο φύλο, από μόνο του, δεν μπορεί να κάνει αυτή τη δουλειά, επειδή οι ρόλοι των φύλων δεν είναι έννοιες που πρέπει να διδαχθούν, αλλά πραγματικότητες που πρέπει ν' απορροφηθούν. Πρέπει να παρατηρήσει κανείς τη συμπληρωματικότητα των δύο φύλων που αλληλεπιδρούν για ν' απορροφήσει σωστά τις διαφορές.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η κοινωνία των ανθρώπων και ειδικότερα η ελληνική κοινωνία αναπληρώθηκε και διατήρησε τη σταθερότητα και την ισορροπία της καθ' όλη τη διάρκεια των αιώνων.
Και για να προλάβω το αντεπιχείρημα, όντως, μερικές φορές ο μπαμπάς και η μαμά κάνουν εξαιρετικά κακή δουλειά στην απεικόνιση υγιών ρόλων των φύλων και στην ανατροφή συναισθηματικά υγιών παιδιών. Αλλά η γενική θεωρία, η οποία υποστηρίζει ότι τόσο η φύση όσο και η ανατροφή έχουν ένα σημαντικότατο ρόλο να διαδραματίσουν, φαίνεται να έχει λειτουργήσει στην πράξη και να έχει δημιουργήσει γενιές και γενιές υγιών και συναισθηματικά σταθερών παιδιών.
Εάν η θεωρία ήταν θεμελιωδώς αβάσιμη, η ανθρώπινη φυλή θα είχε χάσει τη σταθερότητά της εδώ και πολύ καιρό. Δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ.
Είναι ακριβώς εδώ που η έννοια του γάμου των ομοφυλοφίλων γίνεται προβληματική. Διότι ακόμη κι αν η φύση μπορεί να παρακαμφθεί, η ανατροφή δεν μπορεί.
Δύο ομοφυλόφιλοι άνδρες, δεν μπορούν να μεταδώσουν με το παράδειγμά τους σε υιοθετημένα παιδιά, είτε εκείνα προέρχονται από κάποιο ίδρυμα, είτε από μια παρένθετη μητέρα, τι σημαίνει να είσαι άνδρας ή πατέρας, επειδή δεν το βιώνουν οι ίδιοι. Δύο ομοφυλόφιλες γυναίκες δεν μπορούν να μεταδώσουν με το παράδειγμά τους τι σημαίνει να είσαι γυναίκα ή μητέρα για τον ίδιο λόγο.
Σίγουρα μπορούν να μεταδώσουν πολλά άλλα αξιόλογα πράγματα όπως συμπόνια, θάρρος, καλή αίσθηση του χιούμορ, κοινωνική συνείδηση. Αλλά το κρίσιμο συστατικό του ρόλου του φύλου, θα παραμένει πέρα από εκείνους κι αυτή η έλλειψη, θα καθιστά αδύνατο γι' αυτούς να εκπληρώσουν τον ιστορικό ρόλο και το καθήκον να είναι πατέρες και μητέρες, που είναι ένας απ' τους θεμελιώδεις σκοπούς του γάμου.
Τα παιδιά που μεγαλώνουν σ' ένα τέτοιο περιβάλλον θα διατηρήσουν μια στρεβλή κατανόηση της ανθρώπινης φύσης, μια κατανόηση που απομονώνει την αναπαραγωγή απ' την ουσία του γάμου και η οποία αναδιαμορφώνει τις έννοιες της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας σύμφωνα με εντελώς νέους (και μη δοκιμασμένους) κανόνες.
Αν λοιπόν περάσει και εφαρμοστεί το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, θα έχουν τεθεί σε εφαρμογή αλλαγές, που τελικά, θα λειτουργήσουν με απρόβλεπτο τρόπο στις επόμενες γενιές. Όσο κι αν θέλουμε να το παραβλέψουμε, το φύλο είναι αρκετά βασικό για την ανθρώπινη φύση, ώστε το να το μπερδέψεις και να αλλάξεις τη φύση του γάμου τόσο θεμελιωδώς, θα προκαλέσει πολλές εκτεταμένες αλλαγές.
Και πάνω και πρώτ' απ' όλα θ' αλλάξει αυτό που εννοούσαμε μέχρι σήμερα με τον όρο οικογένεια. Κι αυτή η αλλαγή, φοβάμαι πως, δεν θα είναι προς το καλύτερο..
σ.σ. (Ο τίτλος προστέθηκε από τον διαχειριστή της ιστοσελίδας)